Het werd dus helemaal nickx meer dat jaar .
Na verkoudheid en griep kreeg ik een hamstring blessure en toen dat ein-de-lijk over was, hobbelde ik naadloos door naar een nieuwe blessure aan m’n achillespees.
Toen was ik het zat. Misschien was dat hollen, laat staan ultrahollen, gewoon niet voor mij weggelegd. Was ik te krakkemikkerig en labiel. En dus stofte ik m’n racefiets af en besloot dat fietsen voorlopig maar leuk genoeg moest zijn. Kocht vervolgens een mountainbike en leerde skills waar ik never nooit zelfs maar van had durven dromen dat ik ze ooit zou leren. Laat staan leuk zou vinden. Het leek alsof er een knop in m’n hoofd was omgegaan en vanalles waar ik altijd mee liep te worstelen en bang voor was, was opeens onbelangrijk en irrelevant.
Maar toch, als ik anderen zag hardlopen was ik soms wel jaloers. En uiteindelijk begon het loopvirus steeds erger te kriebelen. De eerste maanden negeerde ik die kriebel. Maar na verloop van tijd kwam steeds vaker de gedachte Wat als? bovendrijven. En op een dag ben ik gewoon weer begonnen. Met 5 keer 500 meter, dat dan weer wel. Als een echte beginner.
Lang verhaal lang; we zullen wel zien waar dit naartoe gaat. Ik heb natuurlijk een hoofd vol wilde plannen maar die houd ik nog even lekker voor mezelf.
Maar ik kan al wel vol trots mededelen dat ik 2 keer aan een 10km prestatieloopje heb meegedaan. Allebei binnen het uur. Dik. BAM!
Ultralala 